Γόνιμος και άγονος συμβιβασμός στις σχέσεις

   

  Όταν μας ενδιαφέρει μια σταθερή και βαθιά επαφή μ' έναν άνθρωπο, δεν μπορούμε να πιστεύουμε ότι "θα κάνουμε το δικό μας". Αυτό είναι ανάλογο με τη λαθεμένη στάση εκείνου που υπακούει σε κάθε παρόρμησή του. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να έχουμε συνείδηση του τι θέλουμε και στο να κάνουμε αυτό που θέλουμε, αγνοώντας τις συνθήκες και τις συνέπειες της δράσης μας. Όταν κανείς επιμένει να γίνεται πάντα αυτό που θέλει - και μνησικακεί όταν δεν εκπληρώνεται η επιθυμία του - αγνοεί ουσιαστικά την ύπαρξη άλλων ανθρώπων. Αυτό δείχνει αδιαφορία για αμοιβαία προσφορά και αν η σχέση είναι "μονόδρομος".

       Είναι αδύνατο η εναρμόνιση δύο ανθρώπων να είναι τόσο ιδανική, που  να μη συγκρούονται ποτέ οι ανάγκες τους. Σε μια γόνιμη σχέση είναι από τα πριν βέβαιο ότι θα υπάρξουν συμβιβασμοί. Στο γόνιμο συμβιβασμό ξέρουν και οι δύο ότι η ροή των αναγκών του ενός είναι διαφορετική από του άλλου και ότι σε ορισμένες στιγμές δε θα είναι δυνατό να ικανοποιηθούν όλες οι ανάγκες τους. Ο γόνιμος συμβιβασμός είναι η προθυμία να δώσουμε στον άλλον κάτι τουλάχιστο απ'αυτό που θέλει και να υποβιβάσουμε, έστω προσωρινά, κάποιες από τις δικές μας. Επιπλέον, στο γόνιμο συμβιβασμό δεν υπάρχουν κρυφές προσδοκίες ότι ο άλλος θα μας το ανταποδώσει αργότερα.

       Στον άγονο συμβιβασμό κυριαρχεί η πίεση. Ο ένας καταφέρνει τον άλλο να συμβιβαστεί με δελεασμούς ή απειλές, πράγμα που προξενεί αναπόφευκτα την ενόχληση, τον εκνευρισμό και τη μνησικακία. Οι διαφωνίες εδώ ξεκαθαρίζονται σ' ένα είδος ψυχικού πεδίου μάχης. Όταν αυτή η κατάσταση συνεχίζεται, έχουμε έναν ατελείωτο πόλεμο όπου δεν υπάρχει νικητής και νικημένος, μια και το τελικό αποτέλεσμα είναι η βαθμιαία καταστροφή της σχέσης.